Ukm MG42 z czasów 2 wojny i jego w dalszym ciągu produkowany wariant MG3 są dobrze znane w kręgach ludzi zainteresowanych w tematyce broni wojskowej. MG42 powinien mieć szybkostrzelność teoretyczną ok 1200 strzałów/min podobnie jak jego najczęściej spotykana konfiguracja MG3 wyposażona w zamek typ V o wadze 550gram i zderzak zamka typ N. Sporo legalnie […]
Blokada zamka (Verschluss Sperre)
Celem uniknięcia samoczynnego odryglowania, zainstalowano dźwignię, umieszczoną u dołu, z prawej strony tylnej części płaszcza lufy. Dźwignia jest obciążona sprężyną (foto 10). Przy obrocie głowicy zamka w prawo, prawy występ z rolkami wciska przedni koniec dźwigni. Dźwignia zaskakuje za występ blokując obrót głowicy w kierunku odryglowania (foto 42b). Po odpaleniu zamek cofa się z lufą do tyłu, występ mija wystający koniec dźwigni, po czym następuje obrót głowicy zamka w lewo.
Zbigniew Szkudlarek
MG 34 albo Einheitsmaschinengewehr model 34, czyli uniwersalny karabin maszynowy 34 jest jednym z pierwszych wprowadzonych do powszechnego użycia modeli broni tego typu. Potrzeba skonstruowania takiej broni wystąpiła już podczas I wojny światowej. Stosowane wówczas ckm-y miały co prawda odpowiedni zasięg i wysoką szybkostrzelność praktyczną (wodne chłodzenie lufy umożliwiało prowadzenie ognia o natężeniu powyżej 30 000 strzałów na godzinę), jednak ze względu na duży ciężar ich manewrowość była znacznie ograniczona. Próba zbudowania lkm-u o lepszej manewrowości, ale przy zachowaniu wysokiej szybkostrzelności praktycznej, także skończyła się niepowodzeniem – patrz MG 08/15. Lekkie karabiny maszynowe, np. Lewis 1915 miały wprawdzie dobrą manewrowość, ale ze względów termicznych nie wytrzymywały wysokiej szybkostrzelności praktycznej.
Praktyczne uwagi dotyczące karabinu FN FAL (Fabrique Nationale Fusil Automatique Leger, albo lekkiego karabinu automatycznego prod. FN)
https://www.youtube.com/watch?v=rUWxwYfy9iQ
Pasowanie zamka oraz regulacja mechanizmu spustowego wymaga praktycznych umiejętności ślusarskich plus nieco cierpliwości. Celem tej obróbki jest podniesienie celności broni oraz uzyskanie gładkiej operacji mechanizmu. Z pewnością pasowanie nie będzie potrzebne w przypadku fabrycznie nowego egzemplarza SIG210. Większość masowo produkowanych pistoletów nie jest tak wykończona. W przypadku tańszej broni wychodzi się z założenia, że pistolet sam się dociera w trakcie użycia. Ten sposób myślenia pomija fakt, że takie – docieranie – kończy się szybciej wzrastającymi luzami, aż do wystąpienia niesprawności w działaniu broni. Cześć opisanych tu operacji odnosi się także do innych modeli pistoletów, za każdym razem należy jednak przeprowadzić analizę danego mechanizmu, np. opisane poniżej zakuwanie rowków szkieletu CZ75/85 nie może być praktykowane na rowkach wczesnej produkcji zamka Colt Gold Cup National Match (wyczynowa wersja pistoletu 1911A1 cal 0.45 ACP) ze względu na ich wysoka twardość. Broń ta potocznie była znana jako „Hard Colt”. Po prostu wystąpią pęknięcia. Nie ma też sensu sprasowywania aluminiowych szkieletów ze względu na małą trwałość przeróbki itp. Opisana poniżej regulacja CZ75/85 zabiera 0,5-1h.
Poniższe opracowanie zawiera genezę powstania pistoletów maszynowych oraz opis konstrukcji i działania wybranego przedstawiciela tej kategorii, broni CZ75 Auto.
Spotkałem się z przekonaniem że wykonana z materiału dobrej jakości łuska powinna powrócić do pierwotnych wymiarów po spadku ciśnienia.” Otóż nie jest to prawda. Łuska ze względu na swoja wytrzymałość pracuje w zakresie odkształceń sprężystych i później plastycznych. W zakresie odkształceń sprężystych (powrót po strzale do oryginalnych wymiarów) pracuje komora nabojowa. Zjawiska zmiany wymiarów łuski można w olbrzymim skrócie przedstawić następująco:
W niektórych opracowaniach ukazały się raporty dotyczące problemów broni strzeleckiej użytej w Iraku czy Afganistanie w warunkach silnego zapiaszczenia. Użycie niewłaściwego środka smarnego może doprowadzić do tragicznych konsekwencji w wypadku zacięcia mechanizmu w niewłaściwym momencie, w najlepszym przypadku do przyspieszonego wyrobienia broni. Raporty z Iraku jednoznacznie wskazują, że tzw. mokre smarowanie nie zdaje tam absolutnie egzaminu. Problem ten nie jest nowością.
Poniższe opracowanie zawiera krytyczne uwagi dotyczące konstrukcji i problemów eksploatacyjnych układu broni strzeleckiej o nazwie rewolwer. Użytkownicy, czy kolekcjonerzy rewolwerów powinni w tym momencie zapomnieć o drugo czy trzeciorzędnych detalach jak wartość historyczna tego typu broni czy w niektórych przypadkach piękna
grawerka na niektórych egzemplarzach, a wziąć pod uwagę wady tej konstrukcji, których jest znacznie więcej niż zalet.
